ทุกข์ของภิกษุ 30 รูป

"เรื่องมีอยู่ว่า"

ภิกษุ 30 รูปกลุ่มหนึ่งเรียนกรรมฐานในสำนักของพระผู้มีพระภาค  และจำพรรษาในวัดป่า ทำข้อตกลงกันว่า ควรทำสมณธรรม ตลอดคืนไม่ไปมาหาสู่กัน ต่างคนต่างอยู่

 เมื่อภิกษุเหล่านั้นทำสมณธรรม ตอนใกล้รุ่งก็โงกหลับ เสือตัวหนึ่ง ก็เข้ามาคาบไปกินที่ละรูปไม่มีภิกษุผู้ใดเปล่งวาจาร้องบอกแก่ภิกษุผู้อื่น

   ภิกษุถูกเสือกินไป 15 รูป ด้วยอาการอย่างนี้ ถึงวันอุโบสถ(วันพระ) ภิกษุจึงทำข้อตกลงกันว่าหากภิกษุรูปใดโดนเสือคาบให้ร้องบอกภิกษุที่เหลือ

   ต่อมา เสือก็จับภิกษุหนุ่มรูปหนึ่ง  ภิกษุหนุ่มก็ร้องบอกเพื่อนภิกษุ ภิกษุที่เหลือจึงพากันถือไม้ และคบเพลิงติดตามหวังจะให้เสือปล่อยภิกษุหนุ่ม แต่เสือพาเหยื่อของตนขึ้นไปทางเขาขาดทางที่ภิกษุทั้งหลายตามมาไม่ได้

 เสือเริ่มกินภิกษุ ตั้งแต่นิ้วเท้า

ภิกษุนอกนั้นำ็ได้แต่กล่าวว่า สัตบุรุษ บัดนี้ กิจที่พวกเราจะต้องทำไม่พึงมีแล้ว ขึ้นชื่อว่าความวิเศษของภิกษุทั้งหลายย่อมปรากฎในฐานะเช่นนี้

  ภิกษุหนุ่มผู้ถูกเสือจับ ข่มเวทนาความเจ็บปวด แล้วเจริญวิปัสสนา ตอนเสือกินถึงข้อเท้าเป็นพระโสดาบัน เสือกินถึงหัวเข่าเป็นพระสกทาคามี เสือกินไปถึงท้องเป็พระอนาคามี ตอนเสืิอกินถึงหัวใจก็บรรลุพระอรหันต์ พร้อมด้วยปฏิสัมภิทา

  จึงเปล่งอุทานเป็นภาษาบาลีแปลเป็นใจความดังนี้

          เรามีศีล ถึงพร้อมด้วยวัตร มีปัญญา  มีใจมั่นคงดีแล้ว

          อาศัยความประมาทครู่หนึ่ง ทั้งที่มีใจไม่คิดร้ายในเสือ มันก็

          จับไว้ในกรงเล็บ พาไปไว้บนก้อนหิน เสือจงกินเราถึงกระดูก

          และเอ็นก็ตามที เราจักทำกิเลสให้สิ้นไป จักสัมผัสวิมุตติ ดังนี้