The Languages
ภาษาสวนใหญ่สามารถจะจำแนกให้อยู่ในตระกูลของภาษา ซึ่งจะเรียกว่า "กลุ่มภาษา" กลุ่มภาษาที่มีการจักกลุ่มอย่างชัดเจน จะเป็นหน่วยทางวิวัฒนาการ กล่าวคือ ทุกสมาชิกจะสืบทอดมาจากบรรพบุรุษเดี่ยวกันส่วนใหญ่แล้ว ภาษาบรรพบุรุษมักจะไม่เป็นที่รู้จักโดยตรง เนื่องจากภาษาส่วนใหญ่จะมีระวัติของการเชียนสั้นมาก อย่างไรก็ดี เป็นไปได้ที่จะค้นพบคุณสมบัติต่างๆ ของภาษาบรรพบุรุษ โดยใช้วิธีการเปรียบเทียบ เป็นวิธีการสร้างใหม่ที่คิดโดย นักภาษาศาสตร์ ในคริสต์ศตวรรษที่ 19 คือ เอากุสต์ ชไลเกอร์ ซึ่งสามารถแสดงถึงสถานภาพของกลุ่มภาษาของกลุ่มจำนวนมากที่จะได้กล่าวถึงต่อไป
ตระกูลของภาษาสามารถแบ่งย่อยเป็นหน่วยที่เล็กลงไปอีก ซึ่งมักจะเรียกหน่วยย่อยว่า "สาขา" (เนื่องจากประวัติของกลุ่มภาษามักจะเขียนเปนแผนผังต้นไม้)
บรรพบุรุาของกลุ่มภาษา (หรือสาขาของภาษา) เรียกวา "protolanguage" ได้เป็นภาษาที่รู้จักในสมัยประวัติศาสตร์ ด้วยเหตุนี้ ภาษาย่อยตามมณฑลชนบทต่างๆ ของภาษาละตินทำให้เกิดตระกูลภาษาโรมานซ์ปัจจุบัน ฉะนั้น ภาษาโปรโต-โรมานซ์จะค่อนข้างเหมือนกับภาษาละติน (ถ้าไม่ใช้ภาษาละตินที่นักเขียนคลาสสิกใช้เขียน) และภาษาย่อยของภาษานอร์สโบราณ เป็นบรรพบุรุษของภาษานอร์เวย์,ภาษสวีเดน, ภาษาเดนมาร์กและภาษาไอซ์แลนด์ ภาษาที่ไม่สามารถจัดได้อย่างแน่นอนลงไปในกลุ่มภาษาใดๆ เรียกว่า ภาษาโดดเดี่ยว language isolateกลุ่มภาษาในเอเชียตะวันออก, เอเชียตะวันออกเฉียงใต้และแถบแปซิฟิก ประกอบด้วย
ตระกูลภาษาออสโตรเอเชียติก เป็นภาษากลุ่มใหญ่ในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ และบางส่วนของอินเดียและบังคลาเทศ ชื่อนี้มาจากคำในภาษาละตินี่แปลว่า "ใต๋" และชื่อทวีปเอเชียในภาษากรีกดังนั้นชื่อของภาษาตระกูลนี้จึงหมาถึงเอเชียใต้ ใบรรดาภาษากลุ่มนี้ทั้งหมด ภาษาเวียดนาม ภาษาเขมร และภาษามอบ เป็นภาษาที่มีบันทึกทางประวัติศาสตร์ยาวนาน และเฉพาะภาษาเวียดนาม กับภาษาเขมรเท่านั้นที่เป็ฯภาษาทางการภาษาที่เหลือมักเป็นภาษาที่พูดโดยชนกลุ่มน้อย
เกี่ยวข้องกับตระกูลภาษาออสโตรนีเซียนและจัดเป็นตระกูลใหญ่ออสตริก
นักภาษาศาสตร์โดยทั่วไปจัดภาษานี้เป็นสองกลุ่มใหญ่คือ ภาษากลุ่มมุนดา ที่พบในอินเดียตะวันออกและอินเดียกลางกับบางสวนของบังกลาเทศและภาษากลุ่มมอญ-เขมร ที่พบในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ อินเดียตะวันออกเฉียงเหนือและหมู่เกาะนิโคบาร์ จากภาษาในตระกูลนี้ทั้งหมด 168 ภาษา อยู่ในกลุ่มมอญ-เขมร 147 ภาษาและอยู่ในกลุ่มมุนดา 21ภาษา
ตระกูลภาษาออสโตรนีเซียน เป็นตระกูลภาษาที่มีผุ้พูดกระจายไปทั่วหมู่เกาะในเอเชียตะวันออกเแียงใต้และมหาสมุทรแปซิฟิก มีจำนวนน้อยบนผืนแผ่นดินของทวีปเอเชีย อยุ่ใระดับมาตรฐานเดียวกับตระกูลภาษาอินโด-ยุโรป และตระกูลภาษายูราลิก คือสามารถสืบหาภาษาดั้งเดิมของตระกุลได้
คำว่าออสโตรนีเซียนมาจากภาษาละติน austro (ลมใต้) รวมกับภาษากรีก nesos (เกาะ) ตระกุลภาษานี้ได้ชื่อนี้ เพราะส่วนมากใช้พูดในบริเวณหมู่เกาะ มีเพียงไม่กี่ภาษา เช่น ภาษามลายู และภาษาจาม ที่ใช้พุดบนผืนแผ่นดิน สมาชิกของตระกูลนี้มีถึง 1,268 ภาษา หรือ ประมาณ 1 ใน 5 ของภาษที่รุจักกันทั่วโลก การแพร่กระจายจากแหล่งกำเนิดของภาษาถือว่ากว้างไกล เริ่มตั้งแต่เกาะมาดากัสการ์ ไปจนถึงเกาะทางตะวันออกของมหาสมุทรแปซิฟิก ภาษาราปานูอี ภาษามาลากาซี และภาษาฮาวาย เป็นภาษาที่ใช้พูดตามรอบนอกของขอบเขตที่มีการใช้ภาษาตระกูลนี้ภาษาตระกูลนี้มีสาขามากมาย ส่วนมากพบในไต้หวัน ภาษากลุ่มเกาะฟอร์โมซาในไต้หวันเป็ฯสาขาหลักของภาษาในตระกุลนี้ มีถึง 9 สาขา ภาษาที่ใช้พูดนอกเกาะฟอร์โมซ่าทั้งหมดอยุ่ในภาษากลุ่มมาลาโย-โพลีเนเซีย ซึ่งบางครั้งเรียกว่าภาษานอกเกาะฟอร์โมซา
ภาษาในตระกูลนี้มีผู้พูดมากกว่า 4 ล้านคนได้แก่ ภาษาชวา ภาษามลายู ภาษาซุนดา ภาษาตากาล็อก ภาษาเซบัวโน ภาษามาลากาซี ภาษามาดูรา ภาษาอีโลกาโน ภาษาฮิลิกายนอน ภาษานิมังกาเบา ภาษาบาตัก ภาษาบิโกล ภาษาบันจาร์ ภาษาบาหลี
ภาษาในกลุ่มนี้ที่เป็นภาษาราชการได้แก่ ภาษาอินโดนีเซีย ภาษาตากาล็อก ภาษามลายู ภาษามาลากาซี(มาดกัสการ์) ภาษาเตตุม (ติมอร์-เลสเต), ภาษาฟิจิ (ฟิจิ), ภาษาซามัว (ซามัว), ภาษาตาฮี
ตระกูลภาษาจีน-ทิเบต เป็นตระกูลของภาษาที่รวมภาษาจีนและตระกูลภาษาย่อยทิเบต-พม่ามีสมาชิกทั้งสิ้น 250 ภาษา ส่วนใหญ่เป็นภาษาเอเชียตะวันออก มีจำนวนผุ้พูดเป็นอันดับสองของโลกรองจากภาษากลุ่ม อินโด-ยูโรเปียน ภาษาในตระกูลนี้มีลักษณะร่วมกันคือมีเสียงวรรณยุกต์
สมมติฐานจีน-ทิเบต ที่จัดภาษาจีนเข้าเป็นกลุ่มย่อยของกระกูลภาายาย่อยทิเบต-พม่า เพราะมีความสัมพันธ์ระหวางภาษาจขนกับภาษาทิเบต เช่นลักษณะคู่ขนานระหว่างภาษาจนโบราณกับภาษาทิเบตสมัยใหม่ และมีรากศัพท์ที่คล้ายคลึงกัน อย่างไรก็ตามสมมติฐานนี้มี้อโต้แย้งคือความชัดเจนของรากศัพท์ที่คล้ายคลึงกันระหว่างภาษาจีนกับภาษากลุ่มทิเบตยังไม่ชัดเจนพอและจากการสร้างภาษาทิเบต-พม่าดั้งเดิมโดยใช้ข้อมุลจากวรรณคดีภาษาทิเบตและพม่า และข้อมุูลจากภาษาจิ่งโปและภาษาไมโซ พบว่าภาษาจีนมีลักษณะที่จะเป็นภาษาลุกหลานของภาษาทิเชต-พม่าดั้งเดิมน้อย สมมติฐานนี้จึงยังไม่ได้รับการยอมรับอย่างแพร่หลาย
ตระกูลภาษาไท-กะได หรือที่รู้จักกันในนาม กะได ขร้าไท หรือ ขร้า-ไท เป็นตระกูลภาษาของภาษาที่มีเสียงวรรณยุกต์ที่พบในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ และตอนใต้ของประเทศจีน ในช่วงแรก ตระกุลภาษาไทกะไดเคยถูกกำหนดให้เป็นอยู่ในตระกูลภาษาจีน-ทิเบต แต่ปัจจะบันได้แยกมาเป็นอีกตระกูลภาษาหนึ่งและยังมีผุ้เห็นว่าตระกูลภาษาไทกะไดนี้มีความสัมพันธืกับตระกูลภาษาออสโตรนีเซียน โดยอยู่ในกลุ่มภาษาที่เรียกว่า "ออสโตร-ไทย" หรือ จัดเป็นตระกูลภาษาใหญ่ออสตริก
โรเจอร์ เลลนช์ ได้กล่าวว่า ถ้าข้อจำกัดของความเชื่อมต่อของตระกูลภาษาออสโตร-ไทยมีความสำคัญมาก แสดงว่าความสัมพันธ์ทัี้งสองตระกุลอาจไม่ใช่ภาษาที่เป็ฯพี่น้องกัน กลุ่มภาษากะได อาจเป็นสาขาของภษาตระกุลออสโตรนีเซียนที่อพยพจากฟิลิปปินส์ไปสู่เกาะไหหลำ แล้วแพร่สู่จีนแผ่นดินใหญ่ ในขณะที่สาขาไดของภาษากลุ่มกะไดมีการปรับโครงสร้างใหฒ่โดยได้รับอิทธพลจากกลุ่มภาษม้ง-เมี่ยนและภาษาจีน
ความหมากหลายของตระกูลภาษาไท-กะไดในทงตอนใต้ของประเทศจีนบ่บอกถึงมีความสัมพันธ์กับถิ่นกำเนิดของภาษา ผุ้พูดภาษาสาขาไทอพยพจากตอนไต้ของจีนลงทางใต้เข้าสู่เอเชียตะวันออกเฉียงใต้แต่ครั้งโบราณ เข้าสู่ดินแดนที่เป็นประเทศไทยและลาวบริเวณนี้เป็นบริเวณที่พบผุ้พูดภาษาในตระกุลภาาาออสโตเอเซียติก
ชื่อ "ไท-กะได" มาจากการจัดแบ่งตระกุลภาษาออกเป็นสองสาขาคือ "ไท" และ "กะได" ซึ่งเลิกใช้แล้ว เนื่องจากกะไดจะเป็นกลุ่มภาษาที่เป็นไปได้ก็ต่อเมื่อมีกลุ่มภาษาไทรวมอยุ่ด้วยในบางบริบทคำว่ากะไดจึงใช้เรียกตระกูลภาษาไท-กะไดทั้งตระกูล แต่บางบริบทก็จำกัดการใช้คำน้ำให้แคบลง โดยหมายถึงกลุ่มภาษาขชร้าที่เป็นส่วนหนึ่งของกรุกูลภาษานี้
กลุ่มภาษาปาปัว เป็นกลุ่มของภาษาที่ใช้พูด่ในมหาสมุทรแปซิฟิกตะวันตกที่มไ่ใช่ตระกุลภาษาออสโตรนีเซียนและกลุ่มภาษาออสเตรเลีย ซึ่งเป็นการจัดกลุ่มที่ไม่ได้เน้นถึงความสัมพัธ์ทางด้านพันธุกรรมหรือภาษาศาสตร์
หลายภาษาใหมุ่เกาะฟลอเรส และเกาะใหลเคียงโดยเฉพาะเกาะซาวู เคยถูกจัดเป็นภาษาในตระกูลออสโตรนีเซียน แต่มีคำศัพท์พื้นฐานที่ไม่อยุ่ในตระกุลออสเตรนีเซียนจำนวนมาก ซึ่งอาจเป็นจุดเเริ่มต้นของการยืมคำระหว่างกัน..th.wikipedia.org.."ตระกูลภาษา
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น